site
stats

DiNo's Blog


Gepubliceerd op door

Diego neemt een loopje

Volledig bericht lezen: Diego neemt een loopje

"We nemen Diego wel mee", zeiden ze enthousiast.

Door een blessure kon ik die dag niet speuren, maar iemand moest dringend gaan. 
Jolanda en Su lopen heel vaak met me mee, dus de honden zijn vertrouwd met hen. 

En Jolanda heeft al aardig wat speurervaring opgedaan met Noah, dus zij zou met Noah gaan speuren. 
Op de vraag, of Su dan met Diego wilde proberen te speuren, werd met groot enthousiasme ingestemd. 

 

 

Maar Diego is een geval apart. Een moederskindje. Een eigenwijze Rhodesian Ridgeback. 
En hij werkt niet graag voor andere mensen. 

Tóch gingen ze het proberen. Ik bleef thuis en kon via live locatie meekijken waar ze naartoe gingen. 

Er was echter één klein "probleempje": De vermiste hond verbleef in de buurt van mijn woonplaats. En dus in een gebied waar ik dagelijks wandel met mijn honden. 

Diego trippelde enthousiast mee naar de auto en ging braaf zitten. Ze namen mijn auto, dit was makkelijker voor het vervoeren van de honden. Eenmaal aangekomen op de bestemming, kreeg ik een foto doorgestuurd van een geïrriteerde Diego. Hij had zich gerealiseerd dat ik er niet bij was en zijn hoofd stond op onweer. 

8e2bcc5e-a991-4a7a-a0d7-316a7467b2a1

Dapper gingen ze op pad, Diego mocht aan het geurvoorwerp ruiken en kreeg het commando "zoek"!
En meteen ging hij van start. Vastberaden, op een mooi speurtempo. 

Van thuis uit zag ik hun live locatie het dorp in gaan, in plaats van het verwachte natuurgebied. 
Ik wist al meteen, dat iets niet klopte. 

Su werd mee gesleurd door Diego, die deed alsof hij echt een spoor had. Dus, vertrouwend op Diego, volgde Su hem netjes. Met een behoorlijk tempo werd Su meegenomen, de woonwijk in. Diego wilde de straat over, dus er werd overgestoken. Aan de overkant van de straat gekomen ging Diego in volle vaart naar het appartementencomplex wat zich daar bevond. En stopte. Onder het balkon van mijn moeder, waar hij altijd een lekker koekje krijgt. 

Jolanda wist dat mijn moeder daar woont, dus belde me al op. Gierend van het lachen vertelde wat Diego had gedaan. De knapperd blijft toch écht een moederskindje en laat zich heus niet zomaar door een ander voor het karretje spannen. Gelukkig konden ze daarna nog met Noah verder gaan speuren en werd er een spoor gevonden van de vermiste hond. Diego mocht nog even meelopen voor de mooi. 

 

Volledig bericht lezen
Gepubliceerd op door

Communiceren zonder woorden

Volledig bericht lezen: Communiceren zonder woorden

 

 

"Ruik maar Diego", zeg ik terwijl ik hem het zakje met de geurbron aanbied.

 

Diego ruikt kort aan het lapje stof. Een stukje deken van de vermiste hond.
Ik maak het zakje goed dicht en berg het op.

 

"Diego, zoek!"

 

Diego stond al met zijn neus in de lucht. De omgeving scannend met zijn neus. Hij staat doodstil, alleen zijn neusvleugels bewegen snel op en neer.
Dan draait zijn hoofd een beetje en begint hij te lopen. Ik zie meteen aan zijn manier van lopen, dat hij de geur van de vermiste hond heeft opgepikt uit de lucht.

 

Ik weet op dat moment nog niet, dat deze hond slechts anderhalve kilometer verderop ergens in de bosjes verstopt zit. Diego weet dit wél. Hij ruikt hem namelijk.

 

We lopen door een weiland en komen bij een poortje. Diego staat met zijn neus tegen het poortje gedrukt, voor mij het signaal dat we hier doorheen moeten.

 

Ik maak het poortje open en Diego loopt stevig verder. Met zijn neusje in de lucht, af en toe een grasspriet scannend loopt hij door. Zijn hoofd draait steeds weer naar links en hij probeert een doorgang te vinden door de bosjes. Maar daar kunnen we niet doorheen. Er zijn braamstruiken. Dus we moeten om.

 

Na enkele meters komt een splitsing naar links, waar Diego vastbesloten linksaf slaat. Zijn tred wordt sneller, waardoor ik weet dat het spoor verser wordt.

 

Plotseling draait zijn hoofd krachtig naar rechts. Een smal paadje, zo smal dat ik het niet eens gezien had als Diego het niet had aangewezen. Diego loopt het pad in en hangt in de speurlijn. Ik hoef alleen maar te volgen.

 

Door een smal, kronkelend paadje, tussen varens door, langs brandnetels, over boomstammen. Achter mijn hond aan.
Door het tempo van Diego merk ik, dat we erg dichtbij de vermiste hond zijn.

 

Plotseling staan we voor een beekje. Diego is geen fan van water, maar tóch loopt hij het beekje in. Hij is vastberaden: Daar moeten we naartoe, daar is de vermiste hond naartoe gelopen.

 

Omdat ik liever geen nat pak haal, zoeken we naar een bruggetje of doorgang. Al snel vinden we een poortje, waar Diego al ongeduldig vóór staat, te wachten tot ik het poortje op maak. Het beekje is nu aan onze rechterkant. Diego maakt weer tempo. Plotseling stopt hij. Hij kijkt naar rechts naar het beekje en zijn kop draait met de geur van de vermiste hond mee naar links. Hier is de hond dus wéér overgestoken en het bos in gelopen.

 

Ook dit bos is moeilijk begaanbaar, dus we volgen het pad. Diego weet wat hij moet doen: Een andere weg zoeken naar de vermiste hond. Scherp houdt hij de linkerkant van het bos steeds in de gaten, zoekend naar een doorgang. Tot we bij een akker komen. Dwars over de akker loopt een vers spoor van pootafdrukken. Diego gaat met zijn neus naar de grond, snuffelt aan één van de pootafdrukken en maakt weer tempo. Zijn neus vlak boven de grond, precies het spoor van de pootafdrukken volgend. Daar heb ik mijn bevestiging van wat ik al wist: De hond is erg dichtbij en heeft hier gelopen.

 

Voorbij de akker slaat Diego weer naar links, een veld in met hoge begroeiing. Hij heeft er een flink hoog tempo op zitten, dus ik hou hem nog maar met moeite bij. Ik besluit om de speurlijn los te klikken. Diego zal nooit ver van me weg lopen en op deze manier kunnen we ons beiden beter concentreren. Diego op zijn spoor en ik op het veilig lopen door het veld.

 

Dan blijft Diego stil staan. Zijn neusvleugels trillen, hij kijkt over zijn schouder naar mij. Ik knik met mijn hoofd en hij loopt vastberaden de struiken in.
Omdat ik weet, dat de hond die we zoeken erg angstig is, blijf ik op afstand. Ik zie aan Diego, dat we enorm dichtbij zijn namelijk.

 

En ja hoor, plots zie ik een 2e hond naast Diego staan! Heel eventjes maar, want de hond verstopt zich snel weer. Diego komt trots terug gelopen naar mij: Zijn werk zit er op en het is tijd voor een beloning. Zachtjes, maar uitbundig, wordt hij rijkelijk beloond en ik klik de riem weer vast aan zijn tuigje.
Samen gaan we snel via een andere weg terug naar het hoofdpad. We hebben de hond kunnen lokaliseren en nu mag een vangkooi het werk voor ons afronden.

 

Als een team hebben we onze taak volbracht. Zonder woorden wisten we beiden wat de bedoeling was. Door jarenlang samen te trainen begrijpen we elkaar volkomen. Dit is werkelijk een prachtig gevoel. Diego gaf mij onderweg steeds informatie, waardoor ik wist wat we moesten doen. Of we dichtbij waren of niet. Doordat ik 100% op hem vertrouwde, kwamen we samen bij ons einddoel.

 

En dat is het mooie aan speuren. De reden waarom ik door weer en wind achter mijn honden aan loop. Waarom geen geld op de wereld dit gevoel kan overtreffen. Niets is zo mooi om samen met je hond te werken, met onvoorwaardelijk vertrouwen in elkaar.


Diego scant de lucht

Volledig bericht lezen